«Continente salvaje» de Keith Lowe. A violencia após a fin da Segunda Guerra Mundial

O século XX caracterizouse pola demostración dunha violencia nunca antes coñecida pola humanidade. Só as dúas guerras mundiais provocaron de xeito directo, máis de 100 millones de mortos, máis de dúas veces a poboación actual do reino de España. Ademais, habería que sumar todos os conflitos máis pequenos, a represión dos réximes ditatoriais ou as mortes e violencia provocada polos desprazamentos de persoas. Como dixo o cantautor Javier Krahe: «acuérdese el XXI / de lo que sido del XX, / qué fracaso, / muerto a los noventinueve / que ni llegó a ser un siglo / por payaso». Sigue leyendo ««Continente salvaje» de Keith Lowe. A violencia após a fin da Segunda Guerra Mundial»

Os circuitos represivos en Rosario (Santa Fe, Arxentina) durante a ditadura arxentina

Escola de Mecánica da Armada (Bos Aires)

A ditadura arxentina, xunto coa chilena, poden ser considerados os réximes ditatoriais máis representativos de América Latina. En realidade, Arxentina vivu diversos réximes autoritarios ao longo do século XX. Porén, foi o chamado Proceso de Reorganización Nacional o que máis impacto tivo no país e o que máis violencia implicou. Esta ditadura impúxose tras un golpe de Estado contra o goberno peronista de María Estela Martínez de Perón en marzo de 1976, e executado polas Forzas Armadas. Estas colocaron no goberno unha Xunta Militar integrada por tres comandantes das Forzas Armadas, goberno que posteriormente foi monopolizado polo xeneral Jorge Rafael Videla. Videla acapararía o poder ata 1981. Neses anos, Arxentina enfrontouse ao Reino Unido na Guerra das Malvinas, o que provocou unha fortísima crise ao réxime e logrou artellar unha oposición política o suficientemente sólida como para forzar que o poder pasase a un goberno elixido democraticamente en Decembro de 1983 encabezado por Raúl Alfonsín. Sigue leyendo «Os circuitos represivos en Rosario (Santa Fe, Arxentina) durante a ditadura arxentina»

San Gil de Casaio. Entre la realidad y el mito

(Texto escrito por Gonzalo J. Escudero Manzano)

En Casayo se encuentra la ermita de san Gil, situada en el escarpado valle homónimo y a menos de 300 metros en línea recta de Pala de Cabras, donde se encuentran las pinturas esquemáticas. Acercarnos a la personalidad histórica de este personaje es harto complicado. El San Gil «original» fue un monje cenobita del siglo VI d.n.e. originario de Atenas que, tras vivir un tiempo en Marsella, se retiró a un bosque próximo al Ródano (que actualmente se llama «Bosque de San Gil»); allí el cenobita se alimentaba con la lecha de una cierva que, perseguida según la leyenda por el rey Childeberto, dio a parar a la cueva de San Gil. Sin embargo, este no es el San Gil que encontramos en Casaio. Las fuentes más antiguas que nos narran sobre su existencia y empresas son de los siglos XVI y XVII. Todas ellas repiten las mismas ideas y fueron redactadas por autores vinculados a la Iglesia.

Sigue leyendo «San Gil de Casaio. Entre la realidad y el mito»

O tesouro de Guarrazar, a grande aventura da arqueoloxía de época visigoda

A arqueoloxía é unha disciplina que co paso dos anos se fixo máis complexa. Grazas ás novas técnicas aplicadas ao estudo do pasado podemos obter datos espectaculares das cousas máis pequenas. Por exemplo, grazas ao ADN ou aos isótopos estables podemos saber a procedencia dunha persoa ou que comeu na súa vida grazas a un pequeno dente. Mais para obter estes datos, fai falta moito traballo previo para atopar os xacementos, escavalos e despois facer todas as análises no laboratorio. Cada dato custa moita suor conseguilo. Porén, hai veces que a sorte permite atopar datos que mudan a nosa percepción do pasado. En calquera caso, a arqueoloxía tórnase unha aventura na procura dese pasado. Sigue leyendo «O tesouro de Guarrazar, a grande aventura da arqueoloxía de época visigoda»